De moderne gitarist is een hybride gitarist: een uitvoerder die zich een veelheid van technische en muzikale eigenschappen eigen moet maken die niet alleen behoren tot de klassieke gereedschapskist, maar ook tot de specifieke culturele achtergrond van de werken. Dit wordt onmiddellijk duidelijk in repertoire dat sterk geïnspireerd is door folkloristische idiomen. Het heterogene karakter van de volksmuziekelementen roept de vertolker niet alleen op om melodische en ritmische inzichten aan te boren die buiten de klassieke traditie vallen, maar zet vooral aan tot het exploreren van de rijkdom van het instrument om zo een gevarieerde, veelzijdige speelwijze te ontwikkelen.
Dit roept evenwel de nodige vragen op: Zou “belichaamde kennis” (met zijn sociologische, culturele en fysiologische betekenissen) het instrument kunnen zijn om de gitaarpraktijk te reconfigureren? Hoe kan de vertolker de folkloristische elementen opsporen, bestuderen en belichamen? Is het mogelijk een exploratieve methodologie op te stellen om deze elementen in de uitvoering te integreren? Uitgaande van de tarantella-vorm uit Zuid-Italië en de interpretatie ervan op de chitarra battente, zal dit doctoraatsonderzoek van Luca Isolani de folkloristische kenmerken bestuderen die aanwezig zijn in het klassieke gitaarrepertoire en enkele hulpmiddelen definiëren voor een exploratieve methodologie van belichaming. Dit onderzoek wil aantonen dat wanneer folkloristische elementen van nauwgezet worden geobserveerd, er kritisch over wordt gereflecteerd en ze op een gevoelige manier worden belichaamd, ze een belangrijke bijdrage leveren aan de verfijning van de uitvoering.