Historisch gezien beperkte de kennis van de klassieke pianist zich haast volledig tot het bespelen van het keyboard. Het ontstaan van een nieuw repertoire heeft de pianist getransformeerd tot een meer-vaardig instrumentalist. Deze uitbreiding heeft zich in verschillende richtingen voltrokken, waaronder speciale instrumentale technieken die focussen op andere aspecten van het instrument (bijvoorbeeld de snaren, het frame, de pedalen, het lichaam); werk waarbij technologie een verbinding aangaat met elektronica (live of niet live) en computer; werk dat gesproken en theatrale componenten bevat; en werk dat dansachtige fysieke bewegingen bevat.
Deze nieuwe benaderingen brengen verschillende kwesties naar boven: vragen en uitdagingen voor de muzikant die op een diepgaande manier de piano uitvoeringspraktijk hebben getransformeerd, niet in het minst omdat zo’n hybride werken vaak de aandacht trekken op het muziek makende lichaam. Het baanbrekende werk dat deze nieuwe benadering reflecteert is Karlheinz Stockhausen`s 1959/60 “Kontakte”, een duo voor piano en percussie met elektronische geluiden waarin de pianist ook percussie speelt.
Het doel van dit op de praktijk gebaseerd onderzoek is het begrip te vergroten van de uitvoeringspraktijk van werken die een nieuw concept vereisen van de pianist performer binnen het veld van nieuwe muziek.