Charbon is een onderzoek en een film over mijn klein continent Europa en mij. Ik ben geboren in steenkool en volwassen geworden in petroleum en zal sterven in het veranderende klimaat van hernieuwbare energie...
Deze film is het verhaal van mijn grootvader, de steenkool ingenieur, het is het verhaal van mijn vader de petroleumhandelaar. Het is een afscheid van een bepaald Europa, van mijn Europa. Het is een reis naar het oosten, naar de diepe lagen en gelaagdheden van het hedendaagse Europa. De film volgt de steenkoollaag van west naar oost, naar de contouren van het Europese lichaam. Naar de conflicten van het lichaam. Het vertelt haar metamorphoses als ware het een lichaam. Als ware het mijn lichaam.Het lichaam Europa neemt de vorm aan van Curzio Malaparte in zijn tocht naar het Oosten, naar de Volga, daar waar de troepen van Hitler werden tegengehouden en zijn tanks zonder mazout vallen.
Het volgt Carlo (of is het Hayder Helo of ben ik het) het hoofdpersonage in Petrolio, het laatste onafgewerkte boek van Pier Paolo Pasolini. Carlo was voor Pasolini het verhaal van Enrico Mattei, de vermoorde directeur van het toenmalige Italiaanse petroliumconcern ENI. We volgen hem in de straten van Beiroet tot Bagdad langs de Sykes-Picot lijn. De grenslijn tussen Syrië en Irak. Het snel leeglopende petroleum reservoir van Europa en het Westen. In Bagdad komen Hayder Helo, de teruggekeerde Iraakse vluchteling of is het Carlo aan op een groot feest vol dansende soldaten. De film eindigt in de navel van het lichaam Europa, langs de oevers van de Middellandse Zee tussen Sicilië en Napels, tussen Catania en de oevers van het Comomeer, in stilstand. In het niemandsland tussen Italië en Frankrijk. Het schreeuwt en weent met Malaparte naar de aangelanden, naar het stervende binnenland, naar de robots van FIAT en naar de gedeukte Alfa Romeo GTV van de vermoorde Pasolini. Het is een afscheid van mij en het lichaam Europa dat snakt naar nieuwe energie.